Assalamualaikum wr.wb
Selamat Datang di blog ini ,Kali ini saya akan membagikan cerkak bahasa Jawa . Mari kita simak isi cerkak nya berikut ini.
Wengi ing ujung pulau Lombok
Saka dek kapal, aku weruh segara biru tanpa wates, dene manuk katon mabur bolak-balik. Srengenge tetep setya kanthi tansah madhangi kaendahan awan. Angin balapan ngubengi kabeh permukaan bumi. Kabeh katon sampurna, berkah saka Gusti Allah sing ora bisa uwal saka mripat.
Ah, ndeleng kaendahan alam nggawe aku kelingan kaendahane bocah wadon sing ketemu aku ing forum diskusi nasional sewulan kepungkur. Mripate tansah sumunar, kaya-kaya ujar yen aku mesthi ngucapke matur nuwun banget marang apa sing diparingi Gusti Allah saiki. Saka pipine sing pipi, dheweke bisa ndeleng iman sing nancep ing ati. Lambene abang katon apik kaya saben tembung sing metu saka cangkeme. Awak dibungkus jubah ijo sing longgar nanging harmoni, kabeh narik minat lan njaga minat marang dheweke.
Mung sawetara inci adoh, impenku bakal kayektenan. Yen ora amarga adat istiadat sing kudu ditindakake bisa uga wektu iki aku karo wong tuwa lan sak kiriman saka Jawa. Yaiku kebiasaan Lombok, ing endi bocah enom kudu nyulik bocah wadon sing pengin dikawinake. Penculikan kasebut kudu padha karo penculikan. Bedane, bocah wadon sing bakal diculik kasebut wis ngerti amarga dheweke wis dihubungi karo bocah enom kasebut.
Nanging sing isih dadi kendala, aku rumangsa ora etis yen kudu mlebu kamar bocah wadon sing ora ana gandhengane, banjur mboyong dheweke tanpa ngerti karo wali. Sanajan ing agama dilarang. Nanging ing sisih liyane, Indonesia minangka negara sing sugih karo macem-macem budaya. Dadi ora bisa ditolak manawa ana akeh campuran agama lan budaya ing negara iki.
"Ahhh" Aku mandheg anggonku ngalamun kabeh mau.
teeet, teeet, teeet! wisel muni pratandha yen kapal wis tekan pelabuhan.
"Ki, ayo mudhun!" ngajak farid menyang aku
"Ayo" jawabku cekak.
"Subki, sampeyan mesti bingung, kepiye nyulik bocah wadon kuwi?"
"Ah, nembe ngerti sampean iki." Wangsulane evasively
"Yaiku buktine sampeyan aneh saka mbiyen, meneng wae. mesthi ana diskusi babagan agama ora kaya biasane. " mbela farid.
Aku kethok kikuk tanpa wangsulan, sinambi mlaku lan ngguyu ing njero ati "Halo Lombok, aku bakal njupuk iga."
wancine jam 12 bengi. kayane kabeh manungsa sibuk dolanan impene. mung lampu-lampu jalan sing remeng-remeng sing isih setya tangi. Atiku saya gedhe banget nalika mlaku ing teras omahé. rasane kaya entek maraton, utawa malah luwih saka iku. Aku ora nggatekake.
karo langkah alon aku nelusuri halaman omahe, miring banjur bali. sabisa-bisa tanpa nutul utawa nggeser swara. awakku krasa wedi amarga ana wong sing bakal weruh tumindakku. nganti pungkasane mripatku mandheg ing jendhela langsir abang, aku mesem seneng. Aku bakal ketemu urip mbesuk mung sak langkah liyane.
kree..tt jendhela sing tak bukak alon-alon jebule isih muni. sedhela aku gupuh, sawise yakin kabeh apik, aku banjur terus mbukak langsir abang. Aku weruh bocah wadon turu, manis banget. Aku cepet mlebu kamar, kamar kanthi tembok ing sangisore cendhela sing udakara udakara setengah meter, mesthine kabeh wong bisa gampang mlumpat.
Alon-alon aku nyedhaki dheweke, banjur aku lungguh ing pinggir kasur. Aku nyawang pasuryane, lan cedhak banget. Sanajan kahanan turu, praupane ora suda. Aku kepengin banget ngelus-elus. Supaya dheweke ngrasakake anane aku dina iki.
Utawa apa dheweke pancen lali yen bengi iki kudu dadi wiwitan sejarah anyar ing urip? Buktine, dheweke turu kaya ora ngerti apa sing bakal kedadeyan bengi iki. Nanging kepiye dheweke bisa lali, yen aku gampang mbukak jendhela. Aku mung narik sisih mbukak.
Aku kikuk, wedi yen dheweke tangi lan ganti pikirane. Lan bisa uga ora gelem lunga karo aku.
"Subki!" dumadakan aku keprungu swarane nyebut jenengku. Nanging swarane merdu sing ngungkuli lagune malaikat isih ora ngeramekake kagumku.
"Laila." Wangsulanku.
Pancen dheweke ngrasakake anane. Ah, dumadakan aku ragu-ragu njaluk dheweke lunga. Aku cepet-cepet tangi saka kasur, metu saka ruangan banjur mlayu. Adoh, adoh lan adoh. Adoh saka impenku, adoh saka tresnaku.
"Piye kabarmu Kembang sing sampeyan ngarep-arep bisa nghias papan atimu wis ana ing kelopak mata. Banjur sampeyan ora nggatekake. " Farid negesi aku.
"Aku wedi yen aku ora bisa tetep mekar terus."
"Lho, kenapa kowe terus nyebrang Pulo yen pungkasane ngimpi?"
"Aku uga ora ngerti apa sing sejatine dakpikirake, kok goblok e aku." Aku ngomong ning njero ati .
Swara ponsel kanthi nada kilat nduduhake pesen sing mlebu. Aku mencet tombol sing wis ilang simbol amarga butuh wektu. Aku mesem nalika maca jeneng pangirim pesen. Nanging dumadakan balungku katon ora pas nalika wiwit maca tembung-tembung sing ditulis.
Saka: Laila
Assalamualaikum
Adhik, nuwun sewu Ari turu bengi. Pas ari tangi, ari jebule kaget amarga mbakyune wis lungguh ing sisih amben . Nanging, aku seneng banget nalika mbakyuku teka. Nanging Ari bingung kenapa kakangku mung mlayu.
Ah ora preduli, ari mung pengin ngandhani yen sadurunge subuh ana wong sing nyeluk Ari. Wong tuwa Ari lan Ari wis kenal suwe. Dheweke ujar manawa bengi iki dheweke bakal nyulik Ari. Ari ora bisa nolak kanggo sawetara pertimbangan. Yen sampeyan pancen pengin nggawe Ari dadi pasangan urip sampeyan, ari ngarep-arep mengko bali menyang omah Ari. Kanggo sake, kanggo kita. Lan ari ngarep-arep manawa manungsa ora nyalip sedulur.
Wassalam
Mendhung ujug-ujug muncul esuk iki, bareng karo ilat petir sing bisa ngrusak ati, ngrusak awake dhewe. Dumadakan ana perasaan ing dodo iki. Ndadekake kabeh rumangsa sesek, surem lan surem.
Aku munggah arep wudhu, aku sadar, pikiranku, atiku, atiku. Aku ninggalake kabeh ing pangkuane. Aku nyritakake kabeh sing dialami ing Panjenengane. Banjur kanthi pangarep-arep kebak aku ndedonga "Ya Allah, sing Maha Welas, sing Maha Welas. Yen iku apik kanggo aku, kanggo uripku, lan kanggo agama, dakkirim, yen ing sisih liya, aja adoh! Ya Allah, kabeh dak pasrahake marang Sampeyan. "
Kaya bengi, jam 12 bengi aku ana ing ngarep omahe. Swasanane isih padha, ora ana sing liwat, dalanan kosong lan lampune mung tangi. Nanging bengi iki salah sawijining sing kedip-kedip tanpa wates wektu, minangka pratandha saka sirkuit cendhak, utawa tandha sing ala? Ah ora ngono. Wektu iki tekadku wis rampung. Aku wiwit nyusup ing mburi tembok adheme sing adhem. Saben-saben aku ndelok kiwa-tengen, nganti pungkasane tekan jendela kamar.
Sadurunge mlebu kamar, aku ora sengaja weruh loro bayangan saka bayangane lampu lurung sing obah, bareng karo udan sing tiba-tiba, lan lampu sing maune kedip-kedip dumadakan mati.
"Lho, ora masalah." Aku mikir
Aku mbonceng jendela maneh, ing kasur katon ana awak sing turu. Ah dheweke turu maneh? Apa aku kudu nggugah sampeyan saiki? Ah mesthine, pilihanku dadi sampeyan lan aku ora bakal kliwat kesempatan kaya wingi. Aku nyedhaki kasur. Alon-alon aku mbukak kemul kanthi motif kembang jambon sing nduduhake aura enom.
Dumadakan, nalika mbukak kemul, aku kelingan pesen saka wong tuwaku awan mau liwat telpon. Aja getun kanggo sing kaping pindho dhewe. "
Banjur jarene Farid, kanca sing gelem lunga adoh kanggo ngancani aku. "Ki, elinga wektu iki sampeyan kudu sukses, ojo dicekel wong liya."
Banjur ing istikharahku, sing nuntun aku nganti saiki. Kabeh mau terus nyusup ing njero atiku.
"Nuwun sewu Laila, aku kudu nggugah kowe." Sanalika aku ndeleng ing sangisore kemul ana ing mripatku ana sing aneh. Ana Bantal guling ing kana.
Cerpen Karangan: Siti Nur Aiysyah
Demikian artikel tentang cerkak bahasa jawa , semoga bisa bermanfaat . Ikuti terus blog ini agar tetap mendapatkan berbagai ilmu .
Sekian dan terimakasih
Wassalamualaikum wr.wb
Tidak ada komentar:
Posting Komentar